Hier zie je verhalen van jongeren, vrijwilligers en medewerkers van @ease. Ze schrijven over wat ze tegenkomen in hun leven, op school of in hun werk. Wil jij ook een bijdrage schrijven op onze website? Mooi! Jouw verhaal kan misschien iemand anders inspireren! Bijvoorbeeld om de eerste stap te zetten naar hulp. Stuur je bijdrage via email.
'Niemand is hetzelfde en iedereen denkt weer anders, dat is juist het mooie van de mens.
Iedereen moet in zijn/haar/hun eigen waarde worden gelaten en verdient het om te zijn wie ze zijn.
Zo zie ik het althans.'
'Ik ging het gesprek aan en zei dat ik weer in therapie wilde gaan'
Toen ik 10 jaar was ben ik voor het eerst in therapie gegaan. Dit was op advies van mijn ouders. Ik had namelijk paniekaanvallen en een eetstoornis ontwikkeld vanwege mijn emetofobie (angst voor overgeven). Mijn gedachtegang was: 'als ik niet zou eten, hoefde ik ook niet over te geven'. Nadat mijn ouders hierachter waren gekomen, ben ik naar de huisarts gegaan met mijn moeder en ben ik doorverwezen voor een spoedplek. Echter ben ik op 17-jarige leeftijd opnieuw in therapie gegaan. Dit keer heb ik zelf het initiatief genomen om naar de huisarts toe te gaan en om hulp te vragen. Ik vond dit best wel lastig en ik voelde me als een probleemgeval. Ik had het gevoel dat ik voor mijn ouders een last was, doordat ik weer dit hele proces startte en niet lekker in mijn vel zat.
Ik ging weer in therapie omdat mijn paniekaanvallen rondom mijn emetofobie weer erger werden. Ik merkte dat ik deze zelf in de hand werkte. Doordat ik steeds banger werd om een paniekaanval te krijgen, kreeg ik juist een paniekaanval. Toen ik merkte dat dit mijn dagelijks leven in de weg ging zitten (ik kreeg weer meer moeite met eten, ik vermeed uitjes met vrienden, etc.), ben ik naar mijn ouders toegestapt. Ik ging het gesprek aan en zei dat ik weer in therapie wilde gaan. Gelukkig waren zij erg supportive en hebben zij mij bijgestaan tijdens het regelen van alles. Diezelfde dag nog heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts en ben ik doorverwezen naar de plek waar het op 10-jarige leeftijd begon. Na een tijd op een wachtlijst te hebben gestaan, was het eindelijk tijd voor een kennismakingsgesprek. Ik vond het heel spannend, misschien zelfs doodeng, om mijn gevoelens te delen met iemand die ik niet kende. Echter wist ik dat dit moest. Ik wist 100% zeker dat ik mijn demonen aan wilde pakken en vooruit wilde gaan. Ik wilde mijn emetofobie en paniekaanvallen aanpakken en ik wilde dat het niet meer mijn leven beheerste. Ik onderging opnieuw EMDR om mijn angsten aan te pakken. EMDR staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing en houdt in dat je door middel van oogbewegingen geholpen wordt een gebeurtenis die je leven beheerst te verwerken (1). Ze halen als het ware een traumatische gebeurtenis bij je naar boven die je dan vervolgens herbeleeft, zodat je het langzaam een plekje kan geven. Dit had ik op mijn tiende ook al gehad, dus het was voor mij niet de eerste keer. Toen ik voor de tweede keer therapie begon, had ik niet verwacht er zoveel voor terug te krijgen. Nadat mijn angst en paniekaanvallen waren aangepakt, werd duidelijk dat ik een erg laag zelfbeeld heb. In mijn hoofd was mijn leven niets waard en was ik er enkel om anderen het naar hun zin te maken. In mijn hoofd was ik vervangbaar.
Ik heb een tijdje, samen met mijn therapeut, toen aan een boekje gewerkt waarin opdrachten stonden om je zelfbeeld te verbeteren. Echter kwam ik erachter dat dit niet goed voor mij werkte, omdat ik geen verschil merkte. Wees dus niet bang om aan te geven wat wel of niet voor jou werkt. Het is namelijk jouw proces, dus jij moet het invullen zoals jij voelt dat goed is. Ook is het van belang om een goede klik te hebben met je therapeut. Heb je dit niet? Dan kan je gerust overleggen over hoe nu verder. Doe jezelf niet te kort en luister naar wat jij nodig hebt
Ik had een enorm goede klik met mijn therapeut. She called me out on all of my bullshit. Als ik zei wat ik dacht dat ze wilde horen, doorzag ze dat gelijk. En dat was fijn, dat was heel fijn. Hierdoor kwamen we er achter dat zij mij niet echt meer verder kon helpen en ben ik terecht gekomen bij groepstherapie. Inmiddels was ik 19 jaar en ben ik dus gestart met groepstherapie. Ik vond het eng. Ik vond het doodeng, maar ik wist dat dit me zou helpen. Het was wel enorm wennen om mijn gedachten en emoties te delen met de andere groepsleden. Er waren natuurlijk regels die ik moest volgen en die respecteerde ik ook. Ineens was ik niet meer de enige om wie het ging, maar hielp ik anderen in hun proces. Ik hoorde hun verhalen, voelde verbondenheid en wist dat ik niet meer de enige was met deze problemen. Ik voelde me niet meer vreemd, maar ik voelde me gehoord. Ik haatte het om te huilen, maar ik wist dat het nodig was soms. Ik had altijd de neiging om de 'Disney versie' van iets te vertellen. Om lachend te vertellen wat mij was overkomen, omdat ik op deze manier niet de pijn en verdriet van de situatie hoefde te voelen. De anderen (de twee groepstherapeuten en de overige 4-5 groepsleden) wisten dit en zeiden het dan. Ze hielpen me echt dingen te voelen en dingen in te zien, totdat ik uiteindelijk 21 was en ik wist dat ik klaar was. Op 22 februari 2021 had ik dan mijn laatste groepssessie. Ik vond het doodeng, want ik wist dat ik nog steeds met dingen zat. Ik wist dat ik nog steeds mijzelf niet helemaal op nummer 1 zette, maar ze hebben me geleerd dat dat ook oké is. Ze hebben me geleerd dat ik ook zelf dingen kan oplossen en zelf naar mijn omgeving toe kan stappen.
Met zelfgemaakte kerstkoekjes (ja het was februari, maar ik houd van Kerst. Don't judge me), ingrediënten lijstjes (voor het geval iemand allergieën had) en een bedankkaartje voor iedereen (allemaal verpakt in een papieren Hema tasje) nam ik afscheid. De voorbereidingen voor de afscheidscadeautjes hebben mij geholpen om grip op de situatie te krijgen. Om controle te krijgen en om alles langzaam voor mijn gevoel af te sluiten. Aan het einde van de dag heb ik social media kanalen met alle leden uitgewisseld. Ik heb veel groepsleden zien komen en zien gaan en toen ik weg ging was ik uiteindelijk de enige over van de groep waarin ik gestart ben. Het voelde vreemd, maar ook fijn. Er is soms nog steeds wel twijfel of ik het wel zonder therapie kan, maar ik weet dat dit zo is. Ik weet dat ik inmiddels sterk genoeg ben om zelf dingen aan te kaarten bij mijn vrienden en familie en met hen over mijn problemen te praten. Of zelf dingen kunnen oplossen.
Wat dit alles me geleerd heeft? Dat er, in mijn geval althans, niet maar één probleem was. Dat het niet erg is om na therapie nog met dingen te zitten (deze moeten je niet in de weg zitten natuurlijk). Dat ik altijd door zal moeten zetten en zal moeten blijven vechten als het aankomt op mijn emetofobie en zelfbeeld. Ik zal het altijd wel moeilijk blijven vinden, omdat de oude ideeën die ik over mijzelf heb zo in mijn brein zitten. Alleen weet ik nu ook dat deze ideeën niet kloppen en dat heeft therapie mij geleerd. Het heeft mij geleerd om naar mijzelf te kijken, écht te zeggen wat nodig is, dat niemand perfect is en dat iedereen wel iets heeft. Strength is in the numbers en laat je niet uit het veld slaan.
Zo zie ik het althans.
Bronnen
(1) Wat is EMDR?, vereniging EMDR Nederland.
Wil je meer lezen van Julianne?
Neem dan zeker een kijkje op haar blogpagina.
